Αντιμετωπη με τον θανατο..

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ο θάνατος.
η ανυπαρξία, το τίποτα! Το να ξέρω πως αδρανώ και δεν μπορώ να κάνω τίποτα να αλλάξω τη μοίρα μου.

Kαι σίγουρα εύκολο δεν είναι να το αντιμετωπίσω γιατί πάνε μόνο δυο μήνες που έχασα τον δεύτερο πάτερα μου...

Μα κάτι σαν να έγινε σήμερα και είμαι βέβαιη πως θα είμαι αθάνατη, με κάποιον τροπο, καθως υπάρχω μέσα σε ποιήματα...
 έχω υπάρξει μάλλον έμπνευση καταραμένων μα και φωτεινών συνάμα, ποιητικών ψυχών.

Κέρδισα κι εγώ την υστεροφημία μου...με τον πιο μικρο , απλό, μηδαμινά υπέροχο τρόπο.
Δε ξέρω πως, μα αντιμετώπισα τον σημαντικότερο δαίμονα μου...
Με το αντίθετο του θανάτου.. τη ζωή...
Τη ζωή των λέξεων όταν αυτές κυλούν σα φλέβες μες στο ποίημα..

Μπορεί να πενθώ , μα στα χεριά μου κρατώ λουλούδια..
δείγμα πως στη ζωή μου πίστεψα σε αυτά, και στη δύναμη τους να  ξανανθίζουν...

Καρουζέλ

 Δε πειράζει που έχεις ακούρδιστα πόδια,
ούτε που τα χέρια σου δε δουλεύουν με μηχανική ακρίβεια σαν παιχνίδι εργοστασίου..

Θα τα κούρδιζα εγώ,
θα κολλούσα καθετί σπασμένο,
θα έψαχνα καθετί χαμένο...

Είμαι μητέρα. Και ξέρω να κουρδίζω,
να κολλάω, να βρίσκω...
Κι είμαι μητέρα για όλους, σαν τη Μάνα Γη.

Και ξέρω την υφή του διαφορετικού.
Μονόκερο με λένε σε τούτα τα λημέρια.

Μπορεί να είσαι σαν ένα άλογο με τραυματισμένα πόδια,
μα η μουσική συνεχίζει να παίζει στο Καρουζέλ του έιναι σου.

Κι άλλωστε τούτο το κάλπασμα είναι νοητό.
Καλπάζεις μέσα μου χιλιόμετρα...