To κάλπασμα

Ήχος από οπλές...!
Στης ζωής το ατελές...
Της Ψυχής του, επιταγές.
Μου 'λεγε στα γράμματα:
"Γι' ασήμαντα, μην κλαις!"

Πλημμυρισμένος με γονίδια
μιας άλλης εποχής...
Αγαπά το καθετί της Γης...
κι ό,τι απ'αυτήν φυτρώνει,
η καρδιά του, το γραπώνει.

Πρίγκιπας, που αρνείται να γίνει πιόνι,
Απόκοσμος, σαν χιόνι.
Γεμίζει γαλήνη, αγαπώντας τη Σελήνη.

Κι όταν η βροχή , σα μάγισσα,
το ελιξίριο στάζει,
στη δίνη αυτής της μουσικής βουλιάζει...

Ψυχή, φτιαγμένη από αλάτι...
που επιμένει να ζητά,
του Ονείρου το παλάτι.

Η ύπαρξή του, γι' άλλους απλή.
Για μένα- άγιασμα.
Με κάνει ν'αγαπώ, της Ζωής
         το κάλπασμα!