O Λέοντας της Λαγνείας

 Με τις πρώτες αχτίδες της ημέρας,

τα δάχτυλά του παίζει ο αέρας,

να φτάσει στο δικό μου σώμα,

να παίξει λίγη μουσική ακόμα.

Με τ' αγαπημένα μας κομμάτια,

και τα δικά μου βουρκωμένα μάτια.

Είναι εδώ όταν είμαι μόνη,

στο Κυανό μου το Σαλόνι.

Τον Πόθο δυναμώνει

κι η φωτιά μέσα μου πεισμώνει.

Ρούχα περιττά,

όταν μου μιλά.

Να ΄τος καταφτάνει,  το μέσα μου πεινάει.

Στη σαβάνα της Ζωής μου, όταν τριγυρνάει.

Γλυκό βασανιστήριο,

του σώματος μαρτύριο,

μα σαν ανταμοιβή, το ιερό ελιξίριο.

Εγώ, 

άγρια διψασμένη Λέαινα, ερωτικής μαγείας.

Κι Εκείνος,

μαγεμένος, ο Λέοντας της Λαγνείας.