Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Η γιατρειά της ψυχής...

Πάει καιρός που έγραφα στον Κρυμμένο μου Μονόκερο...
Κι ήταν όλες στιγμές πολύ δύσκολες...
Πονούσα! Ο πόνος ήταν καθημερινή συνήθεια σαν ανοιχτή πληγή...
που δεν έλεγε να γιατρευτεί..
Κάποτε μια φίλη μου είχε ευχηθεί να βρω τον μονόκερο,
που θα με οδηγήσει στην ελευθερία της ψυχής...
Κάτι που τότε φάνταζε ακατόρθωτο και ουτοπικό...

Ομως η ψυχή γιατρεύεται παιδιά.
Τελικά. Όσα μπαλώματα και να έχει.
Και το λέω εγώ αυτό, με τα χίλια μπαλώματα.
Αρκεί να βρεις τον άνθρωπο που θα θες να του πεις:
"Το 'ξερα πως θα 'σουν όμοιος με μένα" ...!

Κι όταν η ομοιότητα μας ενώθηκε, γέννησε την γιατρειά τη ψυχής.
Και των δυο.
 Η γιατρειά είναι γένους θηλυκού,
 όπως και η μικρή μας κόρη..

Αν με διαβάζεις, τώρα ξέρεις, πως είσαι όμοιος με μένα.
Και κάποτε με έσωσες!



2 σχόλια:

Καλπάστε ελεύ9ερα..