Σπασμένη σιωπή, μέρος δεύτερο!

Στην πόλη με τον πύργο,

χρώματος λευκού..

σε μια γραμμή.. με προορισμό το Πανόραμα..

παρούσα ήμουνα σε ένα γλυκό περιστατικό.

Συνάντησα ένα αγόρι. Κατάματα κοιταχτήκαμε!

Δεν μπορούσε να μιλήσει.

Η φύση του το στέρησε.
Δεν μπορούσε να ακούσει.
Κάποιου 9έλημα

ήταν να 'ακούει' με την νοηματική.

Κι όμως τα μάτια του μου έλεγαν πολλά.

Κι όμως αισ9άν9ηκα πως με αφουγκράζεται.

Σιωπηλός, μα με ευγένεια!

Η μια ψυχή μιλάει στην αντικρινή της.

Με ένα τράνταγμα, χάνει την ισορροπία του … τον στηρίζω με το σώμα το δικό μου...

Με το χέρι να ακουμπά την καρδιά του καταλαβαίνω πως μου λέει ευχαριστώ!

Χαμογελάει.. κι εγώ!

Με τους φίλους του..που με τον ίδιο τρόπο επικοινωνούν..

ανταλλάσσουν λόγια που δεν βγαίνουν απ το στόμα..

Μάτια κα9αρά έχει.. που με το χαμόγελο μαζί, σχηματίζουν όμορφες ρωγμές στην άκρη τους!

Πρέπει να κατέβω ..αυτός μένει..

Τον κοιτάζω ..μου γνέφει.. σχηματίζει με τα δάχτυλα του μια καρδιά..

τον χαιρετάω ..και κοιταζόμαστε μέχρι να χα9εί ο ένας απ’ τον ορίζοντα του άλλου!

Κάποιοι μιλούν και ακούν ..μα κατ’ουσίαν ,δεν μου λένε τίποτα..

....και υπάρχουν και κάποιοι αλλοι..που δεν έχουν αυτές τις αισ9ήσεις..

Βιολογικά, γιατί στην ουσία, μιλούν και ακούν πολύ καλύτερα..και μου λένε πολλά!